Σαν
σήμερα, στις 8 Φεβρουαρίου του 1981, γράφτηκε η πιο μαύρη σελίδα στην
ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.Μετά από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, 21
παιδιά, φίλαθλοι του Ολυμπιακού, άφησαν την τελευταία τους πνοή, στα
σκαλοπάτια της Θύρας 7 του σταδίου Καραισκάκη.Ποδοπατήθηκαν,
στην προσπάθειά τους να βγουν γρήγορα από τις κερκίδες και να βρεθούν
κοντά στους αγαπημένους τους παίκτες, για να τους αποθεώσουν μετά την
επιβλητική νίκη επί της ΑΕΚ με 6-0.Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα η
ομάδα του Πειραιά, τιμά αυτά τα παιδιά που έχασαν την ζωή τους για μια
ιδέα.Είναι το ετήσιο μνημόσυνο από το γήπεδο Καραισκάκη, το οποίο
μπορείτε να παρακολουθήσετε σε ζωντανή σύνδεση μέσω της Live cam της
zougla.gr.
Η τραγωδία της Θύρας 7, μέσα από τα μάτια ενός δεκάχρονου τότε παιδιού.Από
μέρες είχε «φάει» τον πατέρα του να τον αφήσει να πάει γήπεδο. Μόνος
του αυτή τη φορά. Πήγαινε πάντα με τον μπαμπά και τους θείους του. Όχι
μόνο στο Καραϊσκάκη. Σε όλα τα γήπεδα.Ωραίες εκείνες οι Κυριακές! Ο αγώνας μια γιορτή, ώρες πριν αρχίσει. Μα αυτή η Κυριακή, ήταν διαφορετική.
«Έλα
ρε μπαμπά, θα είναι ο θείος ο Μάκης με τον Γιώργο μαζί, άσε να πάω,
κάνε μου ένα δώρο για τα γενέθλιά μου που είναι μεθαύριο...»«Σε παρακαλώ, δέκα χρονών παιδί θες να πας μόνος σου στο γήπεδο;»Πώς
τον έπεισαν τελικά τα ξαδέλφια μου, δεν ξέρω. Όλη την εβδομάδα, γι αυτό
μιλούσε. Έδειχνε το εισιτήριο του αγώνα στους συμμαθητές του και
διάβαζε όλα τα μαθήματα καλά, για να μη δώσει αφορμή στον πατέρα του ν’
αλλάξει γνώμη.
ΚΥΡΙΑΚΗ 8-2-1981 ώρα 14.00Το
τρένο ήταν γεμάτο. Δε γινόντουσαν επεισόδια τότε. Σπάνια έβλεπες
τσακωμούς κι άκουγες βρισιές. Όλοι μαζί πηγαίναμε στη γιορτή. Κασκόλ,
σημαίες, η μυρωδιά του ψημένου λουκάνικου... Τι ωραίο που είναι το
Καραϊσκάκη. Κι αυτή η αίσθηση ελευθερίας. Για πρώτη φορά μόνος στο
γήπεδο! Α, ήταν και ο μικρός αδελφός μαζί. Χεράκι-χεράκι ήμασταν. Κι
από πάνω τα ξαδέλφια μας. Είκοσι χρονών αυτά. Προστάτες!
ΚΥΡΙΑΚΗ 8-2-1981 ώρα 16.30Προσπαθώ
να πιστέψω αυτό που βλέπω. Τι ομάδα, τι μπάλα είναι αυτή που παίζει!
«Γεια σου ρε παιχταρά Μάικ Γαλάκο, ρε Κουσουλάκη, δεν περνάει τίποτα απ
το κέντρο... γεια σου ρε ντραμπάκουλα. Μέχρι κι ο Βαμβακούλας γκολ
έβαλε. Μα 6-0 την ΑΕΚ; Κι ο κόσμος... έχει τρελαθεί!!!»Οι
παίκτες αποθεώνονται σε κάθε προσπάθειά τους. Οι πιο παλιοί μίλαγαν για
τη Θύρα 7. Στρέφω το βλέμμα μου προς τα εκεί. Άλλωστε, δίπλα ήμουν. Μια
θύρα διαφορά. Φωνή και κακό. Τι χαρά Θεέ μου...
ΚΥΡΙΑΚΗ 8-2-1981 ώρα 16.45Το
σφύριγμα της λήξης. Μπράβο ρε παιδιά. Μπράβο ρε παικταράδες. Είμαστε
μεγάλη ομάδα. «Εδώ μαζί μου εσείς, μη σας χάσω στον κόσμο», ο ξάδερφός
μου. Φοβάται μη χαθούμε στο πλήθος, και μας πιάνει από το χέρι. Στις
σκάλες, όταν ο κόσμος βγαίνει, κάτι περίεργο συμβαίνει. Μια αναστάτωση
επικρατεί. Μας κυριεύουν συναισθήματα που ακόμη δεν ξέρουμε να
ερμηνεύσουμε. Βλέπουμε κάποιους να τρέχουν, μα δεν καταλαβαίνουμε. «Τι
γίνεται ρε Μάκη;», ρωτάω. «Δεν ξέρω», μου απαντά. Από κάποιους που
είναι έξω από το γήπεδο, μαθαίνουμε ότι κάτι γίνεται στη Θύρα 7. Βλέπω
ανθρώπους να τρέχουν αλαφιασμένοι έξω από το γήπεδο, λες και είδαν κάτι
τρομερό. Όλα αυτά στις σκάλες. Ακόμα όμως δεν ξέρω τίποτα. «Τι γίνεται
ρε Μάκη;», επιμένω εγώ.
ΚΥΡΙΑΚΗ 8-2-1981 ώρα 17.15Κάποιοι
χωροφύλακες τρέχουν προς τη Θύρα 7. Κάποιοι άλλοι, πολίτες είναι
μάλλον, μεταφέρουν ανθρώπους στα χέρια. «Μα τι πάθανε αυτοί;
Λιποθύμησαν; Η νίκη φταίει; Η ένταση; Τι; Κι αυτά τα αίματα που έχουν,
τι είναι;» Οι πρώτες σκέψεις ενός 10χρονου παιδιού. Αθώα σκέφτεται. Πού
να φανταστεί...Το τοπίο γίνεται κόκκινο και γκρίζο. Όταν πια
αυτό που κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα είναι ο φόβος, ο τρόμος, η
αβεβαιότητα και οι άναρθρες κραυγές, τα πόδια κολλάνε στο έδαφος. Τα
μάτια, καρφώνονται εκεί που δεν πρέπει. Και το ερώτημα παραμένει, μα
βγαίνει δύσκολα από το στόμα. «Τι γίνεται;»Το χέρι μου κρατάει
σφικτά αυτό του αδερφού μου. Τα ξαδέλφια μου, μας τραβάνε να φύγουμε.
Αρχίζουμε να τρέχουμε. Μα το βλέμμα, όσο γρήγορα και να τρέχεις,
παγώνει και στέκεται ΕΚΕΙ. Δεν ξεχώριζες πρόσωπα, κορμιά, ηλικίες. Μόνο
μια μάζα κολλημένη πάνω στα σίδερα, που «λύγιζαν» στην οσμή του θανάτου.
...πώς να ξεχαστεί αυτή η εικόνα...Τις
στιγμές που ακολούθησαν δεν τις είδα. Έτρεχα να πάρω τηλέφωνο στο
σπίτι, στο καφενεδάκι απέναντι στην πλατεία, που τώρα λέγεται «Πλατεία
Θυμάτων Θύρας 7». Οι δικοί μου είχαν τρελαθεί.Άκουσα όσα έγιναν
όμως στις ειδήσεις. Και το ερώτημα που είχα στο γήπεδο τόση ώρα, άλλαξε
κι έγινε ΓΙΑΤΙ. Έχει απαντήσει κανείς άραγε μέχρι τώρα; Μάλλον όχι.Θυσιάστηκαν κάποια παιδιά για μια αγάπη. Κάποιοι πήγαν στα δικαστήρια. Δεν καταδικάστηκε κανείς.Οι μάνες όμως αυτών των παιδιών, δεν πρόκειται να σταματήσουν ποτέ να περιμένουν.
